I believe I can fly
Door: suzannievergeld
Blijf op de hoogte en volg Suzan
15 Juni 2011 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Goedemorgen Nederland.
Bij deze wil ik jullie graag mededelen dat ik nog even blijf. Mijn visum is verlengt, 6 augustus wordt ik officieel het land uit geschopt. Ik ga reizen en nog even heerlijk genieten van de Cape Town vibe. 7 Augustus zal ik weer voet op Nederlandse bodem zetten. Tot over 2 maanden!
In my dreams.. zucht.
Over dat visum heb ik niet gelogen. Ik mag een maand langer blijven dan eigelijk toegestaan is. Ze hebben zeker de dagen erbij opgeteld dat ik heb zitten wachten bij home affairs. ha-ha. Het probleem is dat KLM zo flauw is mijn ticket weigert te verzetten. In werkelijkheid kom ik dus gewoon 4 juli teruggevlogen, en zal ik 5 juli rond half 2 voet zetten op DUITSE bodem. Nee, ook niet echt iets om naar uit te kijken ;)
Dan is er nog een klein probleem. Sinds een week heb ik een duivel op mijn schouder. Het begon woensdag op donderdag-nacht. We hadden die avond een limousine gehuurd voor 2 uurtjes, om het afscheid van Japser, Rik en onze Carlijn te ‘ vieren’. Toen ik om 1uur de limousine uitstapte, met mijn camera in de aanslag om de verbaasde gezichte van de mensen in de kroeg vast te leggen, sprinte een soort van zwarte speedy-gonzalus langs me af en griste mijn hypermoderne, zeer geliefde lumix camera uit mijn hand. Ik op mijn hakken erachteraan, maar tevergeefs. Ik hoop dat hij geniet van de schandalige, ordinaire fotos die erop staan. Loser.
Donderdag avond reden Chloe en ik naar longstreet in het donker rond half 7 ’s avonds. Longstreet is zegmaar de hel voor alle parkeer-drama’s like me, maar ik had geen keus. Gelukkig staan er professionele (ahum) (in)parkeerwachters die je maar al te graag helpen voor een paar rand. Helaas dacht de parkeerwachter van die avond dat ik door een paal heen kon rijden. Mijn chico kan dat niet, helaas, en kreeg het zwaar te voorduren. Een dikke deuk, een kapotte lamp en lakschade was het gevolg. De parkeerwachter ging er met een ‘ sorry sorry sorry’ snel vandoor. Grapjas.
Ik voelde mezelf officieel een pechvogel. Vogels vliegen. Wie weet ‘vliegt’ het woord pech van me af, als ik mezelf 1,21 km naar beneden stort? Ag, let’s give it a try. Zondagmorgen om 9uur ben ik daarom, zonder vleugels, maar met parachute, uit een vliegtuig gesprongen. Geluksvogel als ik was die morgen, mocht ik mezelf als eerste te pletter gaan springen. Voor ik wist bungelde mijn benen uit het vliegtuig, op 1,21 km hoogte boven kaapstad, en werd ik het vliegtuig uitgeduuwd door mijn begeleider. Met een snelheid van 200 km per uur (serieus, geen grap) storte ik de afgrond in. (Ik heb gesloten geen 70 euro voor fotos en videos te laten maken aangezien jullie me dan keihard uit zouden hebben gelachen met mijn face-lift). Zou de parachute open gaan? Of zou het me echt niet gegund zijn? Nadat ik de moed al bijna had opgegeven, mijn schietgebedje had gedaan en mijn ogen had gesloten, schoot de parachute open. What a feeling! Het uitzicht was prachtig, het geeft me nogsteeds kippenvel. Ik was ontzettend blij toen ik met een enorme lading zand in mijn gezicht en broek tegen Chloe kon zeggen: We did it girlll! Ik merkte dat het dat het woord ‘pech’ niet van me af was gevlogen doordat mijn begleider me vertelde: Oeps, bad news. We lost your scarf. .. hmm. Mijn mooie afrikaanse sjaal uit het Addo park was hm gevlogen en hangt nu ergens moederziel alleen te genieten van het uitzicht op Kaapstad... Maargoed. De skydive was geweldig. Na dat gevoel kon alles je gestolen worden.
Dezelfde zondag, zonder mijn camera, met een deuk in onze chico en zonder sjaal lekker gaan feesten op Mzoli’s, een township braai. Het was heerlijk weer en de muziek was goed. Gijs vond het mijn beurt om het vlees te gaan halen dat ze voor ons gebraaid hadden, dus ging ik samen met Chloe de grote kom met speklapjes en worstjes ophalen. Met de kom boven mijn hoofd liep ik de tent binnen, waar ik mijn nieuwe huisgenootje tegen het lijf liep, helemaal rood aangelopen van de woede. Haar blackberry was gejat. Ik vertelde haar dat ik eerst die enorme kom met vlees moest droppen, en daarna naar buiten zou komen. Nadat ik eindelijk de kom gedropt had bij mijn hongerige vrienden, merkte Chloe op dat mijn tasje openstond. Ja hoor, mijn dierbare nokia gejat! Je zei toch dat alles je gestolen kon worden? Nee, niet mijn telefoon godverdomme. Kuttownshipbraai!
Nu is het maandagmiddag, en werk ik vanuit mijn werk laptop. Waarom? Omdat ik zojuist mijn koffiemok over mijn eigen toetsenbord heb gegooid. Hij weigert nog aan te gaan. Nu is het heel hard hopen dat mijn harde schijf nog wel mee wil werken,en ik niet al mijn 2747 verslagen voor niks heb getyped. Wie zal ik hier eens de schuld van geven?
Het is zelfs zo erg, dat mijn collega’s een schietgebedje doen voordat ik van werk wegrij, en ik zelfs overweeg om de komende dagen het huis niet meer uit te gaan. Maar dan zul je zien dat het instort of affikt.. dus dat heeft ook geen zin. Ik zal die duivel van mijn schouder af moeten zien te krijgen. Maar het is een pittige. Zelfs een duik uit een vliegtuig van 1,21 km hoogte laat hem koud. Maar ik zal hem kwijtraken voordat ik 4 juli in het vliegtuig naar Nederland stap. Beloofd.. 1 x uit een vliegtuig springen is wel genoeg.
Bij deze wil ik jullie graag mededelen dat ik nog even blijf. Mijn visum is verlengt, 6 augustus wordt ik officieel het land uit geschopt. Ik ga reizen en nog even heerlijk genieten van de Cape Town vibe. 7 Augustus zal ik weer voet op Nederlandse bodem zetten. Tot over 2 maanden!
In my dreams.. zucht.
Over dat visum heb ik niet gelogen. Ik mag een maand langer blijven dan eigelijk toegestaan is. Ze hebben zeker de dagen erbij opgeteld dat ik heb zitten wachten bij home affairs. ha-ha. Het probleem is dat KLM zo flauw is mijn ticket weigert te verzetten. In werkelijkheid kom ik dus gewoon 4 juli teruggevlogen, en zal ik 5 juli rond half 2 voet zetten op DUITSE bodem. Nee, ook niet echt iets om naar uit te kijken ;)
Dan is er nog een klein probleem. Sinds een week heb ik een duivel op mijn schouder. Het begon woensdag op donderdag-nacht. We hadden die avond een limousine gehuurd voor 2 uurtjes, om het afscheid van Japser, Rik en onze Carlijn te ‘ vieren’. Toen ik om 1uur de limousine uitstapte, met mijn camera in de aanslag om de verbaasde gezichte van de mensen in de kroeg vast te leggen, sprinte een soort van zwarte speedy-gonzalus langs me af en griste mijn hypermoderne, zeer geliefde lumix camera uit mijn hand. Ik op mijn hakken erachteraan, maar tevergeefs. Ik hoop dat hij geniet van de schandalige, ordinaire fotos die erop staan. Loser.
Donderdag avond reden Chloe en ik naar longstreet in het donker rond half 7 ’s avonds. Longstreet is zegmaar de hel voor alle parkeer-drama’s like me, maar ik had geen keus. Gelukkig staan er professionele (ahum) (in)parkeerwachters die je maar al te graag helpen voor een paar rand. Helaas dacht de parkeerwachter van die avond dat ik door een paal heen kon rijden. Mijn chico kan dat niet, helaas, en kreeg het zwaar te voorduren. Een dikke deuk, een kapotte lamp en lakschade was het gevolg. De parkeerwachter ging er met een ‘ sorry sorry sorry’ snel vandoor. Grapjas.
Ik voelde mezelf officieel een pechvogel. Vogels vliegen. Wie weet ‘vliegt’ het woord pech van me af, als ik mezelf 1,21 km naar beneden stort? Ag, let’s give it a try. Zondagmorgen om 9uur ben ik daarom, zonder vleugels, maar met parachute, uit een vliegtuig gesprongen. Geluksvogel als ik was die morgen, mocht ik mezelf als eerste te pletter gaan springen. Voor ik wist bungelde mijn benen uit het vliegtuig, op 1,21 km hoogte boven kaapstad, en werd ik het vliegtuig uitgeduuwd door mijn begeleider. Met een snelheid van 200 km per uur (serieus, geen grap) storte ik de afgrond in. (Ik heb gesloten geen 70 euro voor fotos en videos te laten maken aangezien jullie me dan keihard uit zouden hebben gelachen met mijn face-lift). Zou de parachute open gaan? Of zou het me echt niet gegund zijn? Nadat ik de moed al bijna had opgegeven, mijn schietgebedje had gedaan en mijn ogen had gesloten, schoot de parachute open. What a feeling! Het uitzicht was prachtig, het geeft me nogsteeds kippenvel. Ik was ontzettend blij toen ik met een enorme lading zand in mijn gezicht en broek tegen Chloe kon zeggen: We did it girlll! Ik merkte dat het dat het woord ‘pech’ niet van me af was gevlogen doordat mijn begleider me vertelde: Oeps, bad news. We lost your scarf. .. hmm. Mijn mooie afrikaanse sjaal uit het Addo park was hm gevlogen en hangt nu ergens moederziel alleen te genieten van het uitzicht op Kaapstad... Maargoed. De skydive was geweldig. Na dat gevoel kon alles je gestolen worden.
Dezelfde zondag, zonder mijn camera, met een deuk in onze chico en zonder sjaal lekker gaan feesten op Mzoli’s, een township braai. Het was heerlijk weer en de muziek was goed. Gijs vond het mijn beurt om het vlees te gaan halen dat ze voor ons gebraaid hadden, dus ging ik samen met Chloe de grote kom met speklapjes en worstjes ophalen. Met de kom boven mijn hoofd liep ik de tent binnen, waar ik mijn nieuwe huisgenootje tegen het lijf liep, helemaal rood aangelopen van de woede. Haar blackberry was gejat. Ik vertelde haar dat ik eerst die enorme kom met vlees moest droppen, en daarna naar buiten zou komen. Nadat ik eindelijk de kom gedropt had bij mijn hongerige vrienden, merkte Chloe op dat mijn tasje openstond. Ja hoor, mijn dierbare nokia gejat! Je zei toch dat alles je gestolen kon worden? Nee, niet mijn telefoon godverdomme. Kuttownshipbraai!
Nu is het maandagmiddag, en werk ik vanuit mijn werk laptop. Waarom? Omdat ik zojuist mijn koffiemok over mijn eigen toetsenbord heb gegooid. Hij weigert nog aan te gaan. Nu is het heel hard hopen dat mijn harde schijf nog wel mee wil werken,en ik niet al mijn 2747 verslagen voor niks heb getyped. Wie zal ik hier eens de schuld van geven?
Het is zelfs zo erg, dat mijn collega’s een schietgebedje doen voordat ik van werk wegrij, en ik zelfs overweeg om de komende dagen het huis niet meer uit te gaan. Maar dan zul je zien dat het instort of affikt.. dus dat heeft ook geen zin. Ik zal die duivel van mijn schouder af moeten zien te krijgen. Maar het is een pittige. Zelfs een duik uit een vliegtuig van 1,21 km hoogte laat hem koud. Maar ik zal hem kwijtraken voordat ik 4 juli in het vliegtuig naar Nederland stap. Beloofd.. 1 x uit een vliegtuig springen is wel genoeg.
-
15 Juni 2011 - 10:49
Kar:
Hee pechvogel..que mala suerte tienes!!! Dapper van je om met een duivel als deze toch ´t vliegtuig uit te springen. Zelfs de houtenachtbaan vd efteling is voor mij te eng hihi.
Geniet ervan chica en wees voorzichtig; ik wil een heelhuidse Suus weer terug in Ned!!
Een hele dikke kus vanuit ´t hotte Sevilla. -
15 Juni 2011 - 10:50
Carlijn:
Suusje :( POTVERDORIE ZEG
Wat er in een korte tijd allemaal wel niet mis kan gaan. Echt zo GRRRR.
Tijdens mijn vertrek zei ik het al néh het is geen Cape Town maar Kut Town..
Neeeee ik mis Kut Town en jullie ook :(
Succes met je laptop schatteke, ik hoop echt zo dat hij het strakjes weer doet.
Veel liefs uit Wolluk :S -
15 Juni 2011 - 11:04
Floor:
in my nightmare's dat jij 2 maanden langer wegblijft ;)!
-
15 Juni 2011 - 11:20
Mandy Smeets:
oh mijn god! hahahaha! hoe dichter je bij je terugkeer naar nederland komt, hoe meer jíj terugkomt :p wat een acties! :p
tot snel schat!! x -
15 Juni 2011 - 12:58
Julia:
Hahaha ohneee Suzan! Gaat volgensmij niet helemaal goed daar met jou!! Hoop dat je laptop in ieder geval meewerkt.. die verslagen herschrijven gun ik niemand :S -
15 Juni 2011 - 14:11
Chloë Massar:
Aaaah meissie! Het komt allemaal goed, je krijgt wel n extra knuffel van mij dadelijk! En we gaan gewoon nog lekker even genieten van je laatste weekjes! Ik weet nog dat je gister zei dat ze alleen nog maar je laptop konden stelen als ze iets van waarde wilde hebben, haha nu heb je die zelf kapot gemaakt. Maar zoals jij altijd zegt: OEPSSSS!
En you know dat je mijn telefoon en laptop mag gebruiken, als dat n beetje helpt *-) Tot zo, dan krijg je n dikke (letterlijk) knuffel! xxx
-
15 Juni 2011 - 14:50
Hanneke:
wa unne pechvogel.. als je hem maar lekker in zuid afrika laat hoor, want al die pech kunenn wij hier niet gebruiken!
nog 3 weeeeeekjes! en dan ein-de-lijk bijkletsen!
Geniet nog maar extra van de laatste dingetjes! x -
15 Juni 2011 - 16:39
Chantal Bouten:
Wowww kreeg t even heel warm toen ik de eerste 3 regels las!!! Ik dacht NEEEE!! Maar gelukkig voor mezelf en mn vriendinnetjes dat jij alweer bijna hier bent en we alllllle verhalen kunnen horen. Al kunnen we t dan beter niet meer over je pechdagen hebben :(
Ooooja, nog speciale wensen voor je terugkomdag??? Hotte boys uit grote dozen? Dikke taarten op je bed? U roept maar!
Kusssssssss -
15 Juni 2011 - 17:14
Loes:
Oh menn!! Wat een pech! Er rust gewoon een vloek op de laatste paar weken, was bij mij iig ook ;) Hopelijk vliegt je duivel snel weg & kun je nog even van Kaapstad genieten!
x -
15 Juni 2011 - 17:26
Vader Chloe:
He Suzan die man op foto 8 is met ons van de brug gesprongen, vraag eens hoe het met hem gaat. Als het met hem goed gaat heb jij zijn duiveltje overgenomen.
Die zwarte SPEEDY zal zich naar het kijken van de foto's wel kapot verschieten, en zo aan zijn eind komen.
Laptop in de zon zetten.
De groetjes verder daar in Villa TIvoli. -
15 Juni 2011 - 18:36
Reneee:
Omg Suus, dit kan ook alleen jou overkomen. Ja mij ook, okeeeeee ik zeg het er maar bij 8-) Maar dit is wel echt een ramp zeg, niet normaall!
Ben toch wel heeeel erg blij dat je parachutje toch eruit kwam geglipt want ik had toch wel schrik na al die pech gevalletjes! Nou meid, hopelijk is die duivel weg als je 5 juli weer voetjes op de nederlandse bodem zet...
Geniet nog van je laatste weken!
Dikke kusssss -
17 Juni 2011 - 13:56
Christel:
jeetje wat een pechhh:p maar wat kan jij toch goed schrijven! haha echt..
jammer voor je dat je niet wat langer daar kunt blijven! maar wij op de schatberg zijn wel weer erg blij om je dan weer eens te zien!(??) geniet nog extra dik van de komende dagen en een heele goede terugreis zonder pech!
Liefss X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
